Metoda PNF

PNF - torowanie nerwowo-mięśniowe (Prorioceptive Neuromuscular Facilitation ) jest metodą neurofizjologiczną, która rozpatruje pacjenta jako całość (holistyczne spojrzenie na pacjenta), zakładając istnienie niewykorzystanych potencjałów. Podstawowym celem jest praca nad funkcją ruchową, której potrzebujemy. Włączenie do terapii najsprawniejszych i najsilniejszych rejonów układu ruchu prowadzi do uzyskania aktywności w obszarach osłabionych, bądź uszkodzonych.

Zasady na których opiera się PNF:

• zadania ukierunkowane na założony cel,
• optymalizacja funkcjonowania pacjenta – uniezależnienie od osób trzecich,
• umożliwienie oraz poprawa wykonywania aktywności codziennych,
• aktywny (czynny) udział pacjenta w terapii,
• brak bólu.

Metoda PNF najczęściej wykorzystywana jest u pacjentów neurologicznych oraz ortopedycznych.

Wskazania neurologiczne:

• przebyte udary niedokrwienne oraz krwotoczne mózgu,
• choroby powodujące upośledzenie stereotypu chodu,
• choroby powodujące zaburzenia w utrzymywaniu równowagi,
• choroba Parkinsona,
• stwardnienie rozsiane (SM).

Wskazania ortopedyczne:

• pacjenci, u których zdiagnozowano zaburzenia funkcji mięśni w postaci deficytu siły mięśniowej i masy np. po zabiegach operacyjnych,
• choroby mięśni,
• stany po złamaniach tkanki kostnej,
• uszkodzenia tkanek miękkich aparatu ruchu: mięśni, ścięgien, więzadeł, torebek stawowych,
• zaburzenia tzw. propriocepcji jako konsekwencja doznanego urazu tkanek miękkich,
• reedukacja posturalna w zaburzeniach prawidłowej postawy ciała,
• reedukacja chodu w zaburzeniach chodu,
• bóle kręgosłupa,
• neuralgie nerwu trójdzielnego oraz twarzowego,
• zaburzenia funkcji wegetatywnych (połykanie, oddychanie, artykulacja),
• leczenie stawów hipermobilnych.